بررسی نیازهای اطّلاعاتی اعضای هیأت علمی و کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد برای زمینه سازی ایجاد نظام مدیریّت دانش

در عصر حاضر، مدیریّت دانش به عنوان روشی راهبردی در ارتقاء عملکرد سازمان ها مطرح می شود. بر این اساس سازمان ها برای دست یافتن به برتری در رقابت با یکدیگر بهترین راهکار را استفاده از مدیریّت دانش یافته اند. سازمان های آموزشی و به طور مشخّص دانشگاه ها، از جمله سازمان هایی هستند که به کارگیری نظام مدیریّت دانش، تأثیر قابل توجّهی در ارتقاء عملکرد و دستیابی به اهداف آن ها دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نیازهای اطّلاعاتی اعضای هیأت علمی و کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد به منظور زمینه یابی برای طرّاحی نظام مدیریّت دانش برای این دانشگاه است. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه های محقّق ساخته برای دو گروه اعضای هیأت علمی و کارکنان است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که به طور کلّی، اعضای هیأت علمی نسبت به کارکنان احساس نیاز بیشتری به اطّلاعات می-کنند. نتایج آزمون t نشان می دهد در مورد نیازهای اطّلاعاتی امور اداری و استخدامی، و نیازهای اطّلاعاتی رفاهی تفاوت معناداری میان دو گروه اعضای هیأت علمی و کارکنان وجود ندارد، امّا در مورد نیازهای اطّلاعاتی شغلی-وظیفه ای این تفاوت معنادار است. در مورد اطّلاعات شهروندی، هر دو گروه اعضای هیأت علمی و کارکنان بیشترین نیاز خود به اطّلاعات را در امور اجتماعی و کمترین نیاز اطّلاعاتی خود را در مسائل سیاسی عنوان کرده اند. اعضای هیأت علمی بیشترین اطّلاعات خود را از طریق اینترنت و کارکنان بیشترین اطّلاعات مورد نیاز خود را از طریق پورتال ورود یکپارچه اعضا (پویا) بدست می آورند. مقایسه نیازهای اطّلاعاتی در میان دانشکده های مختلف بیانگر این بوده که کارکنان دانشکده اداری و اقتصاد بیشترین نیاز به اطّلاعات و کارکنان دانشکده ادبیّات کمترین نیاز به اطّلاعات را داشته اند. اعضای هیأت علمی در دانشکده تربیت بدنی بیشترین نیاز به اطّلاعات و اعضای هیأت علمی در دانشکده الهیّات کمترین نیاز به اطّلاعات را ابراز کرده اند. مقایسه نیازهای اطّلاعاتی در میان حوزه های کاری مختلف بیانگر این است که به طور متوسّط کارکنان آزمایشگاه بیشترین نیاز اطّلاعاتی و کارکنان کارگزینی کمترین نیاز اطّلاعاتی را احساس کرده اند. در مجموع، مقایسه میان نیازهای اطّلاعاتی در دانشکده ها و حوزه های کاری مختلف نشان می دهد، در مولّفه هایی که عمومیّت بیشتری دارد رابطه میان نیازهای اطّلاعاتی معنادار است و مولّفه هایی که مربوط به حوزه های کاری خاصّی است رابطه موجود معنادار نیست. در مورد مشکلات موجود در جهت تأمین نیازهای اطّلاعاتی، اعضای هیأت علمی بیشترین مشکل را پاسخگو نبودن مسئولان، و کارکنان بیشترین مشکل را ناهماهنگی در ساختار اداری می دانند